kişinin kendini mal gibi hissettiği anlar

mesela; (bkz: 2 yıl önceki ygs sınavı)

hoşlandığım çocuğun gözünün önünde ayağım takılmıştı bir zamanlar. işte tam o zaman mal gibiydim.

gazetecilik okuyorum. hocalar birkaç yıldır aynı soruları soruyomuş, biz aldık soruları üst sınıftan. vizede aynı sorular çıktı, akıllıyız ya finalde de aynısı çıkacak diye onlara çalıştık. sonra hoca onları sormadı gençler. ölüm gibi bi şey oldu ama kimse ölmedi. o sorulara bakarken mal gibi hissettim kendimi. sonra dd ile geçtim ama o anı öldürseler unutmam.

yolda tanıdık birini gördüğümde gülümseyip,kafa selamı vermiştim ve görmemezlikten gelmişti.

iyi niyetinin suistimal edildiği anlar

arkadaşların hesabına bakarken bir anda beğen butonuna basıp geri alınca

her anim öyle

söylenilen şeyi üstüme alınıp cevap verdikten sonra aslında bana söylenmediğini farkettiğim o an.

küçük kuzenim için pepe'den "yorgun gözleri" isimli kısa ninniyi açacakken -tabi pepe'den olduğunu bilmiyordum o sıra.- youtube'da orhan gencebay'ı görünce "orhan gencebay'dan mı yoksa pepe var onu mu açayım?" diye sorduğum an..

whatsapp tan yanlışlıkla arama tuşuna basınca

adını sorduğum misafir çocugunun sanane diye cevap verdiği an ama ehehe şakacı şey diye geçiştirmiştim

karşımdaki insan soru sorduğunda anlamadığım için yüzüne bakarak güldüğüm andır.

ofsaytı bilmeme rağmen anlatamadigim an

yaptığım espiriye kimsenin gülmediği andır

hayaller kurarken bir anda ''sen kimsin ki bunlar olacak'' fikri. mal gibi hissedersin.

otomatik kapı beni algılamadı geçenlerde. kapının önünde mal gibi kaldım. kapı bozulmuş bi gelip eliyle zorla açtı da rezilliğim biraz azalmış oldu allahtan

birkaç gün once deneme sınavındayım. alerjim tuttu sürekli hapşırıp duruyorum. bir yandan da sürekli burnumu çektiğim için hiç bir şey duyamıyorum. neyse arkamdan biri bişey dedi bana demiştir herhalde diye "hep beraber kardeş" dedim çocuk mal gibi baktı. çünkü aslında hocaya seslenmiş. sınavı bıraktım ve çıktım sözlük.

birinin mutluluğu için uzun süre emek verip yıllar sonra her şeyin boşuna olduğunu anladigim an.

sabah uyanıp ilk 10 dakika tavanı incelediğim zaman

değer verdiğimin gözünde aynı değerde olmadığımı anladığım an.

müzik dinlerken kendine özgü hareketler içerisindedir, sonra biri gelir, seni öyle izlediğini fark edersin.

aynaya bakıyorum:d iks

arkadaşımın bana sorduğu matematik sorusunu aynı arkadaşımın bana anlatması..

kalabalık bir masada söylediğim şeyi kimsenin takmaması

insanlar esprime gülmediğinde problem olmaz. insanlar esprime yalandan ve zorla güldüğünde tam bir mal gibi hissediyorum.

saclarını duzeltmek ıcın park halındekı arabanın aynasını, camını kullanırsında adam ıcınde olurya.daha fazla dayanamıcam kesıyorum burda

her an

bayramda köye gittiğimizde babama beni göstererek -bu senin mi -allah verdim derse benim -maşallah büyümüş -şükür ya şeklinde geçen muhabbette kendimi mal gibi hissediyorum

sevdiği kadar sevilmediğini anladığı an

bir tek ben güldüğümde :(

tam bayramlicam elini öpücem elini tutuyorum eğiliyorum elini çekiyo öpme yavrum diyo bel fıtığım varmış gibi kalıyorum amk

şuan. allahım ne gündü. butun gun kendisini anlatan biriyle beraber olmak zorunda kalmak. guzel bir manzarada gezerken aksamina kendini tofaşta arkada ses sisteminden patlayarak yolculuk ederken bulmak. suan balkonda bugun ben ne yaşadım diye sorguluyorum.

bir yerde, gülüp "nasılsın" diyerek biri üzerine yürür, aa tanıdık galiba bir yerden falan dersin, "iyidir se.." demeden sen arkandaki şahısa sarılır.

gözlük kullanan biriyim. hatta 2.50-2.75 uzak. neyse bi gün bulaşık yıkıyorum dalmışım babam seslendi ona döndüm ama babamı net görüyorum. evin içinde birden sanki körmüşümde gözlerim açılmış gibi "görüyorum görüyorum gözlüksüz hemde" demiştim. sonra babam gözlüklerin takılı demişti.

bi konuda kendimi tam anlamıyla anlatamadığım yada karşı tarafın anlayamayacağını hissettiğim halde devam ettiğim zaman

hani biriyle sarılırken ikilemekle üçlemek arasında kalırsın, işte o an.

birini öperken iki kişinin de aynı taraftan öpmeye başlaması

her şey birbirine karıştı yine amına koyim. nasıl yapmalıydım, ne zaman olmalıydı derken kafam yine allak bullak. hiç yardımcı olmuyorlar sağ olsunlar. (bkz: ben bir malım gelin beni alın )

kemiksiz 150 kilo adamım haftada bir halısaha maçını yürüyerek zor tamamlıyorken şimdi 2. maça gidiyorum allah önce akıl fikir sonra güç kuvvet versin..

mal gibi yaşıyorum şu sıralar. rutinler dahi rutine bindi. milletle sabahı selamı kesme derecesine geldim. kafayı da kullanamıyorum hurdaya çıktı avel avel ortalıkta geziyorum. nalet olsun böyle işe.

şuan, uykusuzum.

Bir arkadaşım sevgilisine evlilik teklifi edecekti bugün. Her seyi bana danıştı hatta üst üste arayıp mesajlar attı , benim için birkaç mekana gidip yüzyüze görüşürmüsün dedi. Yüzük seçimi, mekan,organizasyon muzik her detayı düşündüm 2 gün boyunca araştırma yaptım tek tek mekanları aradım en sonunda bir yerde arkadaşımın da onayıyla rezervasyon yaptırdım . Bugün ona " akşam dediğim mekana gideceksiniz degil mi" diye sordum hayır başka yer buldum diyor. Üstelik yüzüğü de çok meşgul bir anımda fotoğraf atarak sectirdi bana ama o yüzüğü almamış benim olmaz dediğim yüzüğü almış. Ne diyebilirim ki mal olan benim bu durumda ne diye yardım ediyorsam. Sanki hayır kurumuyum...